Column ‘40 dagen’
Ondenkbaar voelt het als ik terugdenk aan de dagen dat mijn moeder rouwde. We hebben een zomer van 9 verloren levens doorstaan, tientallen jaren terug. Het was een ongekende reeks. En met het gegeven dat we binnen onze traditie 40 dagen rouwen, heb ik mijn moeder die zomer enkel in zwart gekleed gezien.
Zo traditioneel of religieus ben ik niet meer, maar nu ik zelf moeder ben blik ik terug op deze traditie. Met meer waardering dan ooit. Omdat ik een nieuw leven op aarde heb mogen zetten, mocht ik de 40 dagen zelf ervaren. Want niet alleen is het advies om na dood, maar ook na leven voor 40 dagen tot bezinning te komen.
Zowel moeder als kind kunnen het beste het huis bijvoorbeeld niet verlaten, vanwege infectiegevaar maar ook omdat alles teveel kan zijn. Prikkels of ongevraagd advies als je het mij vraagt. Nu hebben wij dat advies niet opgevolgd, want we zijn kinderen van deze tijd. Zo stonden we na een week al achter de kinderwagen in de volle zon op de Noordermarkt (oeps). En in week 4 namen we de kleine mee naar een verjaardag en een barbecue. Destijds was de pandemie net in volle glorie. Ach, nieuwe ouders he...
Op dag 40 bracht mijn moeder een mooi ritueel uit, waarbij ze mijn baby wastte met een prachtige spreuk. Opdat hij beschermd mag worden door de 40 engelen. Ik weet niet wie ze zijn, maar alleen al het idee dat ze altijd ‘aanwezigen’ zijn, hem omringen, voelde destijds enorm prettig. Het verse moederschap kent vele onzekerheden. De eerste dagen waren geladen, beladen en enorm spannend. We hadden een strippenkaart gekocht als dat een optie was bij de spoedeisende hulp.
Mijn persoonlijke geloof is dat een ziel het nodig heeft om in 40 dagen te aarden of juist te vertrekken. Tijd om afscheid te nemen of juist om een plek te vinden. In de eerste 40 dagen van mijn nieuwe leven als moeder zag ik hoe een pasgeboren baby meer glinstering kreeg in zijn ogen en meer contact kon maken met de dag. Maar ieder moment besefte ik me, was de dood erg dichtbij. De eerste adem die mijn kindje tot zich heeft genomen, zal zijn enkele connectie tot het leven blijven tot er een laatste zal zijn. Een besef die me heeft leren accepteren dat het leven altijd in een dans is met de dood.
Als het leven hand in hand gaat met de dood, dan is er op ieder moment van creatie ook een afsterven aanwezig. Dan was er met de geboorte van mijn kindje naast de geboorte van mijzelf als moeder, een verlies. De dood van mij, van voor het moederschap. Tijdens de spannende eerste weken van het opleven van mijn baby zag ik per dag de aftakeling van mezelf. Waar ik op dag 3 nog met kracht de spiegel in keek om mezelf moedig aan te kijken “I did it!” lag ik er een week later fysiek helemaal af. Een week daarna leed ik aan enorm bloedverlies en allerlei infecties. Een nieuw leven, een onomkeerbare gebeurtenis en voor mij een rouwproces, iets wat ik absoluut niet had verwacht. Roze wolk? Eerder een Rouwe Wolk. Een nieuwe grootse liefde voor een nieuwe ziel en toch het diepe hartzeer voor de verloren onschuld.
Dus het concept van 40 dagen, in principe is dit quarantaine, is zo gek nog niet. Tot bezinning komen bij rouw en bij leven zijn beiden gebaseerd op de duur van het helen. Of dit het helen is van interne pijn (het hart) of externe wonden is daarbij niet van belang.
Universeel geldt gelukkig dat na regen zonneschijn verschijnt. De wedergeboorte. Na de diepe rouw, het grote verlies, ontstond er weer een nieuwe versie van Mijzelf. Mijn spirituele docent zou zeggen “je moet soms een stuk van jezelf dood laten gaan”. Nou, ik heb een heel stuk van mezelf te gronde gelegd. Ik heb leren loslaten, alles wat niet meer kan zoals dat vroeger ging. Daarbij omarm ik wat er nu wel allemaal kan en is. Elke inademing het leven en elke uitademing de dood.
In mijn versie van de 40 dagen dwaalt een ziel na totdat ze klaar is om te gaan of daalt een nieuw leven langzaam in. En is het dan toevallig dat er bij mij in de familie in de zomer van 9 ook weer 9 nieuwe zielen zijn geland? Adem in. Adem uit.
Actrice Fatma Genç (1988) verloor op 9 augustus haar opa in Istanbul.